Ylona
“in een tijd van vertwijfeling en intense kwetsbaarheid na de dood van mijn dochter lukte het om me veilig te voelen in de een-op-een gesprekken met Gerlinde en dat op zich voelde heel bijzonder. Ik heb enorm veel geleerd, met name over waarom ik zo anders functioneerde en reageerde dan hoe ik mijzelf kende en dat maakte me sterker. Het rouwproces mocht er zijn en doorleefd worden, dat heeft me overeind gehouden en weer verbinding gegeven met mijzelf.
Door de gesprekken met Gerlinde voelde ik houvast, het gaf helderheid in de doelen die ik voor mezelf wilde stellen op korte en langere termijn. Onverwacht kwam tijdens de gesprekken een inzicht dat de sleutel is geweest in mijn belangrijkste thema, dit werkt nog altijd door. De inzichten die ik heb gekregen, hebben het rouwproces in een groter licht gezet, ik heb de gebeurtenissen beter kunnen plaatsen en ook al wordt het verdriet door de gesprekken niet minder groot en niet minder rauw, het wordt wel beter te dragen.”
Riemke
Ik heb jou ervaren als is een oase van rust, ik heb geen druk gevoeld in de zin van; ik moet iets presteren, produceren. De sessies die ik mocht volgen hebben mij inzicht gegeven in mijn eigen functioneren. De therapie heeft mij duidelijk gemaakt dat je in een diep gat kan zitten, maar dat je daar ook weer uit komt. Je moet het zelf doen maar je hoeft het niet alleen te doen. Je luistert erg goed naar alles wat er gezegd wordt, en kan dan terug komen op wat de cliënt gezegd heeft. Soms is het een heel klein woordje maar dat kan een hele grote betekenis hebben voor het proces.Je oordeelt niet, in de zin van goed of niet goed, dat gaf mij ruimte om te vertellen over mezelf. Je bent oprecht trots als je ziet dat je cliënt stappen maakt in het proces. Je analyseert de situatie en sluit goed aan bij de behoefte/fase waar ik me in bevind/bevond. Je werkwijze was relaxed, geen vast protocol wat gevolgd wordt. Je sluit aan op de behoefte van de cliënt, overlegt wat de volgende keer besproken kan worden. Toch hou je de rode draad vast en volgt die, het is geen:” jij vraagt wij draaien”.
Brigitte
Waarom kiest iemand voor rouwbegeleiding? Door mijn ervaring te delen help ik misschien iemand om ook te kiezen voor een extra steun in de rug. Begin 2009 verloor ik mijn dochtertje Lotus Mae die nog geen twee weken oud was. Ik had een vlotte zwangerschap zonder complicaties die met 6 maanden ineens omsloeg. Ik kreeg pre-eclampsie, ook wel zwangerschapsvergiftiging genoemd. Voor mij betekende het dat ik binnen 2 weken enorm ziek werd wat uiteindelijk levensbedreigend kon worden. Er bestaat nog geen medicijn, de enige oplossing is bevallen. Voor Lotus betekende het dat ze met 26 weken, ruim drie maanden te vroeg geboren werd en daarnaast een flinke voedingsachterstand had. Ik knapte snel weer op maar Lotus niet. Ze heeft heel erg haar best gedaan maar had in mijn buik veel te weinig reserves opgebouwd om te groeien. Na twee weken moesten we haar weer laten gaan.
De eerste weken waren heel onwerkelijk. Eigenlijk besefte ik niet goed wat er nou allemaal gebeurd was, zo ontzettend anders dan ik me ooit had voorgesteld. De hormonen gierden nog door mijn lijf maar ik had geen kindje om voor te zorgen. De zorgen in het ziekenhuis, de begrafenis en nu een leeg huis. Ik was doodmoe en intens verdrietig, mijn wereld stond stil maar voor ik het wist was er weer een week voorbij. Het leven gaat gewoon door.
Ik wilde praten maar mijn man niet. Hij deed het op zijn manier. Maar ik had er wel behoefte aan om te horen hoe het werkt. Hoe rouw je? Hoe neem je afscheid van dingen die je nooit gehad hebt? Zoals een leuke kraamtijd, een babykamer die voor haar nooit een babykamer zal zijn? Mijn man en ik waren pas twee jaar bij elkaar. Hoe konden we de liefde vasthouden naast al het verdriet? Tijdens een bezoek aan de huisarts kreeg ik het kaartje van Gerlinde en ik heb meteen een afspraak gemaakt.
De eerste maanden zag ik Gerlinde om de drie weken. De dingen die we bespraken moest ik laten bezinken. Voor mij waren de gesprekken kleine mijlpalen. Ik kon bij haar mijn gevoel delen zonder dat er een oordeel aan werd gehangen. Iets wat bij familie of vrienden onbewust en hoe goed bedoelt ook, wel gebeurd. Ik kreeg exclusieve tijd voor mezelf. Achteraf gezien genoot ik daarvan hoe gek het ook klinkt. Ik heb aandacht geschonken aan het ziek zijn en de onmacht die ik voelde dat ik niets voor haar kon doen, dat mijn lichaam het af liet weten. Iets wat naar de achtergrond verdween omdat we meer met Lotus bezig waren. Ik wilde het graag goed doen, een basis leggen waardoor ik weer verder kon met mijn en ons leven.
In een rouwproces kom je momenten tegen waarin je alleen lijkt te staan, je eenzaam kan voelen en je twijfelt of het wel normaal is wat je denkt en voelt. Het heeft mij veel steun gegeven om die dingen te delen en om de bevestiging te krijgen dat het goed is zoals ik het deed. Gerlinde leerde me om me weerbaar te voelen op onverwacht kwetsbare momenten. De keren dat collega’s ineens iets tegen me zeiden over mijn verlies. Hoe moest ik daarmee om gaan? Het heeft me geholpen om ook daar mijn weg in te vinden.
Er kwam ook een moment dat mijn man wel mee ging naar Gerlinde. We merkten dat we elkaar niet meer vertelde wat ons bezig hield om de ander geen pijn te doen en elkaar verwijten maakte terwijl we dat niet wilde. Samen met Gerlinde hebben we een manier gevonden om daar mee om te gaan en elkaar weer te vinden.
Sinds kort heb ik minder behoefte aan gesprekken met Gerlinde, ik heb het gevoel dat ik weer op eigen benen sta en dat ik voor nu mijn balans weer heb gevonden. Lotus heeft haar plek in mijn leven, in het leven van mijn man en zijn dochter en in ons gezin. Ze hoort erbij. Ik ben nog meer gaan genieten van mijn leven, besef waar het voor mij echt om draait en probeer daar naar te leven. Verdriet blijft, gemis ook maar het wordt afgewisseld met intense blijdschap en liefde voor dat mooie meisje wat even bij mij op aarde was.
Sander
Bij het starten van mijn behandeling was ik best sceptisch over de resultaten die het zou gaan opleveren. Ook schaamde ik mij eigenlijk en was ik wat terughoudend om het in mijn omgeving te vertellen. Gerlinde gaf mij direct een gevoel van vertrouwen zodat ik zonder belemmeringen mijn levensverhaal kwijt kon. Mijn leven was eigenlijk als een stuurloos schip op de woelige baren geworden. Na de eerste sessies werd alles nog zwaarder en moeilijker maar achteraf was dat een investering in mijzelf die het dubbel en dwars waard was. Waar ik het meeste moeite mee had was de dood van mijn vader.
Het verdriet; stil op de bank zitten huilen waarom hij nu al naar de hemel moest.
De leegte; je mist zijn aanwezigheid, wijze raad en het samenzijn.
De schaamte; naar de buitenwereld wil je je groot houden want échte mannen huilen niet.
De teleurstelling; doordat ik mij verloor in de drank, en daardoor nog veel meer verloor zoals de familiebanden, vrienden, banen, geld en mijn huis, had ik het gevoel dat ik mijn vader enorm teleurstelde en bekroop mij een schuldgevoel.
Verder had ik moeite met het aangeven van mijn grenzen; in werk, in drank en privé. Door de structuur van mijn dagelijks leven weer op de juiste wijze in te vullen kwam langzaam een verandering tot stand. Het uitspreken van mijn gevoel naar de buitenwereld was hierbij van essentieel belang. Ook het verder uitdiepen van mijn pijnpunten, liet mij de positievere kant hiervan inzien. Zo’n half jaar heb ik sessies gehad en naarmate ik vorderingen maakte werd de tijd tussen twee sessies in wat groter. Ik zie het leven als een grote leerschool waar je juist door je fouten elke keer weer leert en dan je route aanpast. Mocht ik in de toekomst mensen op mijn pad tegenkomen die met soortgelijke kwesties zitten dan zal ik ze zeker deze hulp adviseren. Jaren worstelen is uiteindelijk niet de manier; als vallen en opstaan een terugkerend patroon is, dat zich blijft herhalen, dan kan hulp prettig zijn. De hulp is als een wegwijzer om een nieuw pad in te slaan.
Ooit zei iemand tegen mij: “Tussen droom en werkelijkheid ligt de daad”.
Jaarlijks is er een Concerto Memoriam op Westerveld in Driehuis. Daar ben ik heengegaan en ik moest wel een traantje laten maar had een goed gevoel toen ik aan mijn vader dacht. Hij heeft weer een plaats in mijn leven. Ook heb ik mijn zelfrespect weer terug, sta ik positiever in het leven, geef ik mijn grenzen duidelijk aan en weet ik dat alles uiteindelijk goed komt. Mijn ontdekkingsreis zet ik voort met alle mensen en gebeurtenissen die ik tegenkom.